Een leven voor 6 december 2011 en een leven na 6 december 2011… 06.00 uur gaat de telefoon; ik ben bij mijn moeder die nog ligt te slapen en aan het herstellen is van de 2 e chemokuur voor haar borstkanker. Ik ben mij aan het opmaken, omdat ik om 08.30 uur op school moet verschijnen om les te gaan geven. Ik neem de telefoon op…
Ik neem de telefoon op en ben verrast dat ik mijn nichtje van 12 jaar aan de andere kant van de telefoon hoor. Ik zeg; He stuk, wat bel je vroeg. Mijn nichtje geeft geen reactie op mijn opmerking, maar vraagt gelijk; “Waar is beppe”?. Ik zeg; beppe ligt nog te slapen; ze vraagt nog twee keer waar beppe is… Dan vraag ik aan haar; Dagmar, wat is er aan de hand?
De woorden die ze toen zei hebben jarenlang door mijn hoofd gezweefd en zich dag in, dag uit herhaald…. “Kan Tante Froukje hier komen, want heit, heeft zich opgehangen”…….
Dat moment was de start van een ander leven, een leven dat niet meer onbevangen en ongecompliceerd was, maar zich verdeeld heeft in een rol die mij werd toebedeeld en waar ik geen keuze in had.
In volledige waanzin, loop in naar de voordeur en hoor ik van boven nog mijn moeder haar stem; “Waar ga je nu naartoe, Froukje”? Ik zeg in een soort van trance; Oh mem, ik moet even weg, maar kom zo terug… Ik ben in de auto gestapt en ik hoe ik naar mijn broer ben gereden, weet ik echt niet meer… Ik dacht alleen maar, rijden, snel rijden, snel, snel… misschien kan ik hem nog redden…
Toen ik de straat inreed, zag ik de lichten al van de politie en ambulance. Ik reed de oprit op en sprong uit mijn auto en op hetzelfde moment komt mijn nichtje uit het huis rennen en we vliegen elkaar in de armen en schreeuwen alleen maar… Zo heftig…..tot een broeder van de ambulance mij vastpakt en mij door elkaar schudt en zegt; EN NU moet je stoppen en er zijn voor je nichtje!!! Op dat moment is er een soort van knop omgezet in mijn hoofd… Mijn gevoel volledig stopgezet en totaal geprogrammeerd om te handelen wat gedaan moest worden.
Het moment dat ik de kamer binnen kom waar mijn schoonzus volledig apathisch in haar witte regenjas met blote benen op de bank zit, mijn neefje vastgeklampt aan haar been, mijn nichtje vastgeklampt aan haar arm…… Dat beeld heeft jarenlang op mijn netvlies gestaan… De politie, de broeders, de dokter, allemaal rennen ze door het huis om dingen te regelen en overal word ik in betrokken, overal moet ik antwoord op geven. Dan komt het moment dat ik mijn broertje moet bellen… Mijn broertje en mijn broer, beste vrienden van elkaar; ik moet hem vertellen dat zijn grote vriend, zijn rots en voorbeeld, een besluit heeft genomen, die wij nooit van hem hadden verwacht. De reactie van mijn broer, het gevloek, de onmacht, volledige razernij….
In de tijd dat mijn broertje onderweg was, ben ik naar de rechercheur gelopen en gezegd; “Ik moet mijn broer zien, ik moet zien en voelen wat hij heeft gedaan!’. Het beeld dat de rechercheur door het raam keek, haar gezicht, om mij in de gaten te houden terwijl ik bij mijn broer was, is ook 1 van de beelden die lange tijd bij mij is gebleven. Ik loop de schuur in, de schuur die hij eigenhandig heeft gebouwd, de balken die hij zelf heeft geplaatst… Ik zie een stoel staan, zijn pantoffels staan voor de stoel, de plaid van ons vader, die overal mee naartoe ging wanneer wij op familie-uitjes gingen, lag bij de stoel; met andere woorden; heit, ik kom naar je toe. De hele scène zag ik voorbijkomen….
Ik zag een stuk oranje zeil over mijn broer liggen, iets wat je alleen ziet in films en nu was het mijn broer. Ik trok het zeil naar beneden en zag mijn broer liggen met een gezicht wat een bepaalde rust uitstraalde; het was goed zo…. Mijn broer was een perfectionist en zoals de rechercheur later tegen mij zei; jouw broer heeft dit met de juiste perfectie uitgevoerd; hij heeft niet geleden, binnen 1 seconde was het klaar… volledige perfectie.
Na dat moment van bevestiging kwam mijn broertje en werden de dingen besproken wat er moest gebeuren met mijn broer en hoe de lijnen uitgezet moesten worden. Mijn moeder wist nog van niks, maar zoals alleen een moeder het voelt, wist ze dat er iets was… Ze had in de tussentijd haar vriendin gebeld, aangegeven dat er wat was en dat ze bij haar moest komen… Mijn broertje en ik reden naar het huis van mijn moeder. Die rit… hoe ga je jouw moeder vertellen dat haar oudste zoon deze beslissing heeft genomen… Nog voordat mijn broertje en ik konden uitstappen stond mijn moeder al in de voortuin… De eerste woorden die ze zei: Het is Wiebe, hé? Totaal geshockt nemen we haar mee in huis en in de keuken zeg ik tegen haar dat haar zoon er niet meer is… Dat moment van zoveel pijn voor je moeder breekt volledig je hart… De genadeslag; een gebroken vrouw met nog een route vol chemo’s voor de boeg, vechtend voor haar eigen leven…
Vanaf die tijd word je geleefd, kom je in een patroon van overleven en handelen, je gevoel komt in een andere dimensie. Vanaf die tijd is je leven een aaneenschakeling van fases in je gevoel en emotie. Eerst verandert je gevoel van uur tot uur, dan van ochtend tot middag, van dag tot dag, van week tot week, van maand tot maand en voor alles komt de eerste keer…
Fases van rouw:
Hoe kan nu jouw broer, volledig zijn overlevingsdrang kwijt raken?
Ongeloof
Hoe kan nu jouw broer deze keuze maken en ons achterlaten met
dit trauma?
Boosheid
Waarom heb je nooit over jouw gedachtes verteld?
Vragen
Je weet dat ik er altijd voor je was, waarom heb ik jou niet mogen
helpen?
Onbegrip
Je bent bij onze vader daarboven en jij hebt de rust waar je naar op
zoek was.
Berusting
Ons gezin is niet meer compleet, geen broertje- en zusjedag
meer.
Leegte
Aan mensen die zeuren over kleine dingen, die totaal geen
waarde hebben.
Irritatie
Jij dacht in het halfvolle lege glas, perfectionisme gaf jou
zekerheid, je wilde rust.
Bewustwording
Welke rol heeft mijn broer, mijn broertje en ik gespeeld binnen ons
gezin?
Reflectie
Zijn humor, zijn sportmentaliteit, aan onze “lekkere
eetmomenten”.
Kwartjes die vallen momenten die terugkomen over hoe jij over zelfdoding dacht en
sprak..
Herinneringen
Gemis bij elk moment/ hoogtepunt van jouw kinderen, kunnen we dit niet
delen met jou.
Gemis
Hoe wij door deze ervaring, kleine dingen waarderen, respecteren
en relativeren.
Wijsheid
Bewust het gevecht aangaan met je verdriet, het trauma behandelen en het gemis en verandering van je leven accepteren, helpt je verder in je leven.
Verdriet voelen door teksten in muziek.
Dit nummer Zo stil van BLØF heeft mij door heel veel momenten heen getrokken.
Trauma behandelen
Via EMDR therapie heb ik bepaalde traumatische geluiden en beelden kunnen verwerken en heb ik kunnen achterhalen hoe ik vanuit mijn gevoel had willen handelen en niet vanuit mijn toebedeelde rol moest handelen. Door de therapie heb ik letterlijk meer “lucht” gekregen…..
Acceptatie van gemis en verandering
Door de acceptatie van het gemis en de verandering van je leven krijg je berusting, reflectie, wijsheid en kracht. Verbitterdheid helpt je niet verder, maar met deze levenservaring kan ik andere mensen bijstaan in hun verdriet en de dingen beter relativeren. Vanuit de rol die mij toen ongevraagd werd toebedeeld; zorgen voor iedereen die gebroken was, de sterke schakel zijn en het regelen van alle praktische zaken die er gedaan moesten worden; krijg ik nu door de reflectie weer de ruimte om “het kleine onbevangen huppelende meisje” te mogen zijn.
Zo stil van BLØF
Zo stil
Dat iedereen wel weet dat dit zo blijft
Voor altijd, voor altijd en een leven lang, het was
Zo stil
Dat iedereen het voelde in zijn lijf
Geen pen, die ooit nog dit gevoel beschrijven kan
Zo stil
Dat alle klokken zwegen ja
De tijd stond onbeweeglijk
Zo stil en zo verloren ging je weg
Zo stil en zo verloren ging je weg
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan
En dat is dus waarom ik ’s nachts niet slapen kan
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis
Maar nog zou ik niet weten
Waarom toch, dit gevoel voor altijd is
Zo hard
De uren na de klap dreunde zo na
Dat niets nog, te bevatten en begrijpen was, het was
Zo hard
Dat alles wat we dachten, ons alleen maar leegte bracht
Zo moe en zo verslagen waren wij
Nu je stilte bij ons was in plaats van jij
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan
En dat is dus waarom ik ’s nachts niet slapen kan
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis
Maar nog zou ik niet weten
Waarom toch, dit gevoel voor altijd is
Zo stil
Hoewel ik je nog iedere dag mis
En waar je nu ook zijn mag
Echt het is
Me helder
Dat stilte nu jouw vriend geworden is
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan
En dat is dus waarom ik ’s nachts niet slapen kan
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis
Ik zou het echt niet weten
Ik zou het echt niet weten
Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan
En dat is dus waarom ik ’s nachts niet slapen kan
Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis
Maar nog zou ik niet weten
Waarom toch, dit gevoel voor altijd
